Revalidatie dat is een makkelijk woord om te zeggen, maar als je gaat nadenken wat het precies inhoudt, dan is het ineens niet zo makkelijk meer.
Afgelopen vrijdag mocht ik samen met Jolanda mee. Een tocht door het ziekenhuis. Dit keer kon ze gewoon lopend door de gangen naar de IC. We bekeken de kamer waar ze een half jaar geleden zelf lag. Met slangetjes in haar keel om haar te laten ademen. De medicijnen die ze kreeg hebben zijn werk goed gedaan, want ze kon de artsen en verpleegkundigen die haar hadden verpleegd een hand geven. Aankijken en zien wie haar al die tijd verpleegd hebben. Voor haar gezorgd hebben, gewassen, verzorgd. Ervoor gezorgd dat ze bleef leven en weer wakker werd. Zij vertellen haar nu dat ze er goed uit ziet. Lachen met haar, kennen haar. En ik sta naast haar en kijk, ervaar en voel dat het zo bijzonder is dat ik dit samen met haar mag meemaken. Ik maak foto’s van verpleegkundigen die haar zo goed kennen en haar eerst hebben verpleegd, die ZIJ eigenlijk niet kent. Deze verpleegkundigen helpen met haar verwerking. Ik maak een foto van de IC kamer. Hoe ze naar buiten had kunnen kijken als ze niet had geslapen. Welke medicijnen en toeters met bellen er klaar stonden om haar te laten leven.
Deze sterke meid die heeft gevochten loopt nu rond! Zonder rollator.
Samen met haar eet ik een taartje op haar gezondheid. Proost!
Straks gaat ze nog even zweten tijdens de revalidatie training. Pingpong, loopband, fietsen, gewichtjes. Zomaar. Omdat ze beter wil worden. Haar hond wil uitlaten zonder rollator, omdat ze visagist wil zijn in haar dagelijks leven.
Ik maak foto’s van haar en hoop zo een mooie herinnering voor haar en haar Rob te maken. Dat ze straks terug kunnen denken aan deze tijd. Dat ze weet wie er voor haar gestreden hebben, dat ze weet waar ze al die weken is geweest.
Geef een reactie